Blogi firmowe, blogi niefirmowe oraz inne przypadki

Napisał do mnie nie tak dawno Dominik Kaznowski, facet piszący bloga o blogach. Blogi o blogach (i innych social media pierdołach) są fajne i mogą wiele człowieka nauczyć. Zwłaszcza w porze śniadania. Żuję sobie i czytam. Blogi tak ogólnie, nie tylko te mądre. Również te popularne. Różne. Wracając jednak do Kaznowskiego i jego mejla (serdecznie pozdrawiam, tak na marginesie) to uświadomił mnie on, że istnieje coś takiego, jak ranking blogów firmowych. Obecnie mamy piątą edycję konkursu na najlepszy blog firmowy roku, konkursu, w którym raczej nie mam ambicji brać udziału. 

Dlaczego? Z wielu powodów. Po pierwsze dlatego, że blog jest na bezpłatnym blogspocie. To bardzo niefirmowe, prawda? Powinnam go jak najszybciej przenieść na prywatną domenę, ale wymagałoby to dogadania się z naszym adminem, a z tym mam nieustające problemy. Nie dlatego, że admin jest be, leniwy i niekomunikatywny, ale dlatego, że wymaga to ode mnie zbyt wiele uwagi. Po drugie dlatego, że blog nie jest jakoś superregularnie aktualizowany. Po trzecie dlatego, że nie ma na nim wielu przydatnych narzędzi – choćby tagów. Po czwarte dlatego, że głupio mi zgłaszać coś, co jest niedorobione i nie wygląda tak, jakbym chciała.

Przejrzałam blogi nagrodzone, przeczytałam sporo o rzeczach, jakimi kierowało się jury i doszłam do kilku wniosków. Nie ma zbyt wiele blogów wydawniczych, co mnie, nie ukrywam, dziwi. Sprawdziłam listę, pogapiłam się w Google… Widocznie Facebook zdominował system komunikacji. Wrzucenie czegoś na łola jest mniej pracochłonne niż stukanie całego wpisu. I jeszcze jedna sprawa – blogi firmowe są zazwyczaj prowadzone przez kilka osób. Ten, jak nietrudno zgadnąć, jest moim para prywatnym poletkiem. Zachęcałam, ale nic z tego nie wyszło ;-)

Poza tym naszła mnie pewna refleksja – kto czyta książkowe blogi. Jest sobie blog Kominka, który znają dziesiątki tysięcy osób, są specyficzne, ukierunkowane na politykę blogi skupiające wielu zainteresowanych czytelników, są fashionistki - guru w kwestiach mody, są fantastyczne kucharki i artystki zarazem, niektórzy blogerzy wydają książki… Właśnie. Książki. A kto czyta blogi książkowe? No właśnie? Czy to przypadkiem nie jest tak, że książkowe blogi czytają inni blogerzy? Jak kółko wzajemnej adoracji? Nie zarzucam wam tego, po prostu się zastanawiam, na ile recenzje książek są ciekawe dla innych użytkowników Internetu. I na ile piszący blogi książkowe starają się zaciekawić potencjalnych odbiorców – ich szersze grono.

Dla aktywnego czytelnika i bywalca sieci, stworzenie bloga nie jest problemem. Jeśli ma trochę oleju w głowie, poradzi sobie z w miarę regularnym recenzowaniem. Ale konia z rzędem temu, kto stara się przyciągać do siebie kolejnych odbiorców, dbać o własny autorytet i starać się wyróżnić czymś na tle innych piszących. Zapewne lepiej ode mnie wiecie, jak straszliwie dużo jest teraz blogów z recenzjami. A czym Wasz blog się wyróżnia?

(No to już wiecie, dlaczego pytam zawsze o recenzje wklejane na różne portale ;-))

Takie sobie refleksje na marginesie bloga o blogach oraz pytań, które ostatnio otrzymałam. Pytań dotyczących rozbudowy bloga i zyskiwania popularności., rzeczy, na których specjalnie się nie znam.

I nie jedźcie po mnie za ten wpis, bardzo proszę. On jest nie tylko o Was – jest również dla Was.

Blog, o którym pisałam na początku, ten o blogach, jest tutaj: Blog o blogach

Gotycki konkurs

Więc oto jest - gotycki konkurs wraz ze sklepem Absynt :)

Wiem, że niektórzy zaczną narzekać, że to kolejny konkurs na Facebooku, a nie wszyscy z niego korzystają, ale współpracujemy z firmą, która działa w oparciu o swój fan page i nie da rady inaczej. Zachęcam serdecznie do brania udziału.

Zasady są proste jak budowa cepa :) Robicie z siebie gotyckie bóstwa (panowie również) i wklejacie zdjęcie na naszą ścianę. Laureatów wybierzemy wspólnie z Absyntem. Poza tym osoba na zdjęciu, które dostanie najwięcej lajków, otrzyma dodatkowy prezent od Jaguara :)

Jak zapewne część z Was widziała na FB, widziałam już egzemplarze "Nevermore". Wyszło, nie będę skromna, ślicznie, ładniej niż część pierwsza. Jestem zachwycona, uszczęśliwiona i w ogóle ;-) O treść się nie martwię, czytałam, pewność mam... Widziałam również książki "Nie mogę powiedzieć ci prawdy" oraz "Dziewczyna, która chciała zbyt wiele". Trochę zmieniłyśmy im okładki...

No dobra, to się wyflaczę ;-) Nie chciałam zmieniać okładek. Nawet kilka ładnych lat w branży nie nauczyło mnie zasady, ze im bardziej zadżebiste, tym fajniejsze. Najchętniej dałabym wszystko w stonowanych kolorach, wycieniowane, wysmakowane, takie pod "Twój Styl" (nie cierpię tego miesięcznika), zgrabne, wiecie... Potem w księgarniach za diabła nie widać takich ładnych książek. No to zrobiłam prevki, przesłałam i Góra doszła do wniosku, że trzeba ożywić. Ożywiłam. Ale potem się okazało, że jeszcze trzeba ożywić. Dałam pomarańczowy napis. Ładnie mi się zgrywał z brązami. Cóż, finalnie napis jest czerwony. I nie ja go ożywiałam, bo nikt mi nie dał. Wszyscy wiedzą, że lamentowałabym nad komputerem, zgrzytała zębami i pluła jadem, więc cichcem ożywił go prześwietny R., jeden z najfantastyczniejszych ludzi na ziemi (zdrówko, R.!). Żalu nie mam absolutnie do nikogo, może tylko jakoś tak ogólnie - do świata. Bo zadżebiste to ja lubię ciuchy, a nie okładki ;-)

Wymiana kompa w toku, paczki piętrzą się pod ścianą. Tak, zostaną wysłane. Niebawem. Tak, odpiszę na mejle. Jak się przeinstaluję.

Tak poza tym pochwalę się moją wtopą: wysłałam do druku ulotkę do książki. Były na niej stare okładki, ale to pryszcz. Gorzej, że była nie w tym formacie, co powinna. I miała "czarny z czterech"... To chyba świadczy o tym, że trochę już jestem zmęczona. Ale i tak nie tak zmęczona, jak E-szefowa.
Wysłałam toto wczoraj, poinformowawszy pierwej o tych starszych wersjach okładek (mniej zadżebistych). Wchodzę do pokoju.
E-szefowa: A masz gdzieś tę ulotkę. Na gwizdku może?
Ja: No, mam.
E-szefowa: A nie chcesz, żeby ją przejrzeć.
Ja: D. sprawdzała, nie ma literówek.
E-szefowa: A nie wolisz, żebyśmy i my sprawdziły?
Ja: I tak tu nie poprawię, bo nie mam czym. Ale naprawdę nie ma literówek.
E-szefowa: Założę się, że napisałaś na tej ulotce MOJA SZEFOWA JEST GŁUPIA!
Ja: ... ... ... Marzyłam o tym. Kilka tysięcy świstków z ważnym przesłaniem!

Heh, mówiłam, że pracuję z fantastycznymi ludźmi? :)

Konkurs z "Nevermore"

Będzie :) Już, zaraz. Tak tylko uprzedzam, bo wiem, że czekacie, czy coś będzie ;-)

Wróciłyśmy z Frankfurtu w jednym kawałku, w piątek. Niestety, jak to bywa po powrocie, padłam na twarz i nie miałam ochoty na nic, nawet na czytanie mejli. Czytać miałam w niedzielę (w ramach "dnia wolnego"), ale w niedzielę nastąpiła APOKALIPSA. Wyobraźcie sobie osobę pracującą w domu, której padła karta sieciowa. To ja. Jako iż mój komputer jest już nieco leciwy, nie będę w niego inwestować. Muszę nabyć inny, nowy, taki, który wystarczy mi na kilka lat. Ale wiecie i rozumiecie - to będzie straszne. Przenoszenie danych, całych ton danych, archiwów, okładek, adresów, poczty, wreszcie (bo pracuję w domu) całej masy moich prywatnych pierdół, których się nie pozbędę. Wiecie, jaką frajdę sprawia czytanie tekstów mających pięć-dziesięć lat? :)

Siłą rzeczy  w związku z wspomnianą katastrofą, będę rwana. Znowu! I niech to szlag oraz wszystkie wiedźmy w kupie. Nienawidzę zmiany komputera! No nic. Nieważne...

Co do konkursu z "Nevermore", to przygotowałam dla Was coś specjalnego ;-) Do wygrania będą nie tylko książki! Dla autorki najlepszej pracy sklep Absynt ufundował prawdziwy, dopasowany do sylwetki gorset na stalowych fiszbinach! Jak gotycko, to gotycko, a taki gorset, zapewniam, da się nosić nie tylko na wielkie wyjścia, ale również do szkoły, czy na zajęcia :) Być może ktoś z czytelników był w tym roku na targach w Warszawie i zoczył babkę latającą w koło w koszuli w kratkę oraz gorsecie. Jeśli tak - to zoczył mnie.

Poza tym chciałam Was poinformować, że wreszcie dorwałam "Easy" Tammary Webber, jedną z książek na przyszły rok i jestem zachwycona! Dawno już nie czytałam tak fajnej, ciepłej i mądrej powieści z wątkiem romansowym. Przez cały weekend chodziłam rozanielona (oraz wściekła z powodu awarii) i nie mogę się doczekać, aż książkę wydamy!

No nic, kochani, świat musi poczekać. Oddalam się nabyć sprzęt, który pozwoli mi pracować normalnie!

Próby reanimacji książki

W odpowiedziach na poprzedni wpis pojawiło się kilka pomysłów na reanimację książki. Nie będę jednego po drugim obalać, bo nie o to przecież chodzi, ale chciałam zwrócić na coś uwagę :) Na kilka cosiów.

Promocje są bardzo fajną rzeczą i sama z nich chętnie korzystam, mają jednak pewien minus. Trudno cokolwiek na nich zarobić. A my musimy coś zarobić niekoniecznie po to, żeby jechać na Kanary, ale po to, żeby wydać kolejną książkę. To dlatego najpierw szukamy innych sposobów :) Jeden dzień promocji, czy dwa dni promocji „trzy za dwie” albo –25% na cały asortyment są do przemyślenia, serio :) Jak się uporamy z bieżączką (takiego słowa nie ma, wiem, ale brzmi fajnie), przedyskutujemy sobie ideę z dystrybutorem.

Wiecie, że umowy licencyjne określają dokładnie, co nam wolno, a czego nie wolno zrobić? Podejrzewam, że nikt nie byłby od tego, by sprzedać np. pierwszy tom serii za jakąś symboliczną kwotę (z nadzieją, że czytelni i tak popędzi po resztę), ale musimy działać zgodnie z zasadami. Zasady mówią: nie wolno i cześć.

Problem jest cokolwiek złożony i nie chodzi tylko o to, byście kupowali książki poza Empikami. Nie! Młodzi ludzie uwielbiają Empiki, wcale im się zresztą nie dziwię. W tych większych można sobie przysiąść na fotelu, przejrzeć kilka książek, czasem nawet napić się kawy i posłuchać muzyki. To jest ok. Zżymamy się tylko na specyfikę rynku. Za każdym razem, gdy wychodzi nowy tytuł, a my inwestujemy w promocję (która nie jest tania), trzymamy kciuki (i zaciskamy pośladki), by książka jakoś się sprzedała. Dlaczego? Bo jak pójdzie nieźle, to księgarze będą chcieli sprzedawać ją dalej, a jak nie pójdzie, to nam odeślą na paletach owinięte w folię trupy i, póki czegoś nie wymyślimy, będą zatykać nosy ;-) Takie nasze wydawnicze życie – albo coś pójdzie, albo kostnica nam się powiększy (bajdełejem, taka kostnica na koniec roku to niefajna sprawa).

Z książki, która raz zdechła, trudno zrobić bestseller. Widziałam, że jedna z książek została odgrzana, umalowana i postawiona na półki, ale jak w sumie to wyszło – do końca nie wiem. Na pewno kosztowało niemało.

To właśnie z powodu problemów z reanimacją fajnych tytułów marudziłam ostatnio na zbyt małą ilość fanów na FB. Dlaczego? Ano dlatego, że większość naszych potencjalnych klientów kocha posiadówy na Fejsie i głównie z Facebooka czerpie informacje o ciekawostkach. Nie tak dawno za przykład postawiono mi inne wydawnictwo (nazwę zmilczę), które ma dziesięć razy tyle fanów... I co? I zrobiło mi się łyso. Wnioski jakieś tam wyciągam – trzeba zwiększyć zasięg, ale bez aktywnych użytkowników wyjdzie chała. Bo co mi z tego, że napiszę sobie na ścianie, że usiłujemy ratować „Żelazny Cierń”? Kilkanaście osób podlajkuje, co jest bardzo miłe, ale czy ktoś udostępni własnym znajomym, dopisując kilka słów od siebie? Nie, niekoniecznie, prawda?

A tego bloga, tego, tutaj, co go właśnie czytacie – ktoś pokazywał u siebie? :>

Tak w ogóle – lubicie naszego Fejsa? Co jeszcze chcielibyście na nim zobaczyć? Bo zastanawiam się, co by można zmienić, żeby przekonać ludzi, że wydajemy fajne książki, że warto do nas zaglądać...

PS. Tak, mam ostatnio dołek. Przeglądam katalogi zagranicznych wydawców i myślę sobie: nieeeeeee, nic ciekawego nie ma.

PPS. Mam od jakiegoś czasu pewien pomysł, ale jeszcze nie wiem, czy zwalę go sobie na głowę!

PPPS. Obrazek jest dla D. Powiedziała, że posty bez obrazków są nudne. 

Śmierć książki

Brzmi koszmarnie, prawda? Nie pisałam jeszcze o tym na blogu, choć zjawisko jest doskonale znane wszystkim wydawcom. O śmierci książki przypomniałam sobie wczoraj, pakując pierwszą porcję wysyłek dla blogerów. Jest tego dużo, jeszcze chwilę mi ogarnięcie listy i odpisanie na kolejne mejle, spokojnie.

Jak umiera książka? Po cichu. Ukazuje się na rynku, leży na stolikach promocyjnych, jej reklamy pojawiają się w prasie. Ale z jakiegoś powodu nie wzbudza zainteresowania czytelników. Może mieć znakomite recenzje, ale niczego to nie daje – sprzedaż jest marna. Księgarz, który chce zarobić, nie będzie trzymał na półce kiepsko rokującego tytułu, robi więc zwrot towaru. Książka ląduje w magazynie, gdzie będzie sobie, pokryta kurzem, dogorywać.

Jak umiera książka? Szybko. Okres promocji w księgarni sieciowej (a do tych głównie zaglądacie, nie wasza wina, mało jest innych) trwa około dwa tygodnie. Po tym czasie na eksponowane miejsca trafiają inne tytuły, niedługo potem księgarnia pozbywa się tego, co słabo się sprzedaje.

Skutek tych praktyk, jak najbardziej zrozumiałych zresztą, jest jeden: pewne książki trudno kupić nawet miesiąc po premierze. Nie dlatego, że ich zabrakło, ale dlatego, że nikt ich nie chce. Umarły, nie rokują, są inne, bardziej obiecujące.

Teoretycznie można byłoby taką książkę reanimować (bądź wskrzesić), ale w praktyce rzecz jest trudna, bardzo trudna. Bo co? Księgarze mają raz jeszcze zaryzykować? Jeszcze raz zrobić promocję, kiedy pierwsza nie przyniosła rezultatów? Las rąk – środkowy palec w górze.

Po diabła mi ten wpis? Ano potrzebny. Sporo blogerów prosi o „Żelazny cierń”. Faktycznie, to dobra książka, recenzje ma znakomite, nawet tłumacz się w niej zakochał. Tyle, że umarła. Wyślę wam egzemplarze z nadzieją, że polecicie znajomym, że może ktoś się skusi na zakup bardzo fajnej powieści, że może stanie się cud i jednak uda nam się wydać kolejny tom. Ale sami rozumiecie – trudno teraz znaleźć książkę na półkach, a przecież premiera była niedawno. Fajnie mamy? Fajnie...

Dobrze, koniec smętów, kolejny wpis będzie zabawniejszy, obiecuję! I będzie miał obrazki.

Poza tym chciałabym wprowadzić na blogu kilka zmian - czarne na białym... Przeżyjecie? Czarne na białym łatwiej się czyta :)