Próby reanimacji książki

W odpowiedziach na poprzedni wpis pojawiło się kilka pomysłów na reanimację książki. Nie będę jednego po drugim obalać, bo nie o to przecież chodzi, ale chciałam zwrócić na coś uwagę :) Na kilka cosiów.

Promocje są bardzo fajną rzeczą i sama z nich chętnie korzystam, mają jednak pewien minus. Trudno cokolwiek na nich zarobić. A my musimy coś zarobić niekoniecznie po to, żeby jechać na Kanary, ale po to, żeby wydać kolejną książkę. To dlatego najpierw szukamy innych sposobów :) Jeden dzień promocji, czy dwa dni promocji „trzy za dwie” albo –25% na cały asortyment są do przemyślenia, serio :) Jak się uporamy z bieżączką (takiego słowa nie ma, wiem, ale brzmi fajnie), przedyskutujemy sobie ideę z dystrybutorem.

Wiecie, że umowy licencyjne określają dokładnie, co nam wolno, a czego nie wolno zrobić? Podejrzewam, że nikt nie byłby od tego, by sprzedać np. pierwszy tom serii za jakąś symboliczną kwotę (z nadzieją, że czytelni i tak popędzi po resztę), ale musimy działać zgodnie z zasadami. Zasady mówią: nie wolno i cześć.

Problem jest cokolwiek złożony i nie chodzi tylko o to, byście kupowali książki poza Empikami. Nie! Młodzi ludzie uwielbiają Empiki, wcale im się zresztą nie dziwię. W tych większych można sobie przysiąść na fotelu, przejrzeć kilka książek, czasem nawet napić się kawy i posłuchać muzyki. To jest ok. Zżymamy się tylko na specyfikę rynku. Za każdym razem, gdy wychodzi nowy tytuł, a my inwestujemy w promocję (która nie jest tania), trzymamy kciuki (i zaciskamy pośladki), by książka jakoś się sprzedała. Dlaczego? Bo jak pójdzie nieźle, to księgarze będą chcieli sprzedawać ją dalej, a jak nie pójdzie, to nam odeślą na paletach owinięte w folię trupy i, póki czegoś nie wymyślimy, będą zatykać nosy ;-) Takie nasze wydawnicze życie – albo coś pójdzie, albo kostnica nam się powiększy (bajdełejem, taka kostnica na koniec roku to niefajna sprawa).

Z książki, która raz zdechła, trudno zrobić bestseller. Widziałam, że jedna z książek została odgrzana, umalowana i postawiona na półki, ale jak w sumie to wyszło – do końca nie wiem. Na pewno kosztowało niemało.

To właśnie z powodu problemów z reanimacją fajnych tytułów marudziłam ostatnio na zbyt małą ilość fanów na FB. Dlaczego? Ano dlatego, że większość naszych potencjalnych klientów kocha posiadówy na Fejsie i głównie z Facebooka czerpie informacje o ciekawostkach. Nie tak dawno za przykład postawiono mi inne wydawnictwo (nazwę zmilczę), które ma dziesięć razy tyle fanów... I co? I zrobiło mi się łyso. Wnioski jakieś tam wyciągam – trzeba zwiększyć zasięg, ale bez aktywnych użytkowników wyjdzie chała. Bo co mi z tego, że napiszę sobie na ścianie, że usiłujemy ratować „Żelazny Cierń”? Kilkanaście osób podlajkuje, co jest bardzo miłe, ale czy ktoś udostępni własnym znajomym, dopisując kilka słów od siebie? Nie, niekoniecznie, prawda?

A tego bloga, tego, tutaj, co go właśnie czytacie – ktoś pokazywał u siebie? :>

Tak w ogóle – lubicie naszego Fejsa? Co jeszcze chcielibyście na nim zobaczyć? Bo zastanawiam się, co by można zmienić, żeby przekonać ludzi, że wydajemy fajne książki, że warto do nas zaglądać...

PS. Tak, mam ostatnio dołek. Przeglądam katalogi zagranicznych wydawców i myślę sobie: nieeeeeee, nic ciekawego nie ma.

PPS. Mam od jakiegoś czasu pewien pomysł, ale jeszcze nie wiem, czy zwalę go sobie na głowę!

PPPS. Obrazek jest dla D. Powiedziała, że posty bez obrazków są nudne.