Gzyfowa hucpa i inne przypadki

 Dostałam polecenie – mam czytać konkurencję. Nie, nie tyle czytać, co przeczytać pewną konkretną książkę, żeby zobaczyć, czy jest podobna do naszej książki i jakoś się w temacie rozeznać. Kto czytał książkę, którą ja obecnie czytał, ten wie, co to za książka, bo poznał po tytule wpisu. A kto nie wie, ten się zaraz dowie.

            Był kiedyś wokół tej książki ogromny szum i kilku wydawców miało na powieść chrapkę. W końcu jedno nabyło, wydało i... Jakoś nie do końca historia zaskoczyła. A chodzi o „Across The Universe” znane u nas jako „W otchłani”. Fakt wydania zarejestrowałam jakiś czas temu, ale dopiero niedawno, z okazji dyskusji nad „Blaskiem” książkę nabyłam i przeczytałam. No, nie do samego końca, bo jeszcze kawałek mi został, ale prawie, prawie. Wnioski? „W otchłani” jest podobne do „Blasku” i zarazem nie jest w ogóle podobne. Owszem, mamy statki kosmiczne, mamy podróże w poszukiwaniu nowej planety, mamy bohaterkę, mamy bohatera i... Właściwie tu koniec. Przyznam, i nie jest to element projaguarowej polityki, że „Blask” podobał mi się znacznie bardziej. Bo... Jakoś nie mogę się przekonać do bohaterów „W otchłani”, ani do Starszego, ani do Amy. I jedno i drugie wydaje mi się jakieś takie puste, pozbawione charakteru. Nie przemawia do mnie główny Zły, charakterologicznie skomplikowany jak ziemniak, nie przemawia do mnie również język, ale to chyba wina tłumacza, który powinien trzymać się z daleka od prób słowotwórczych... Krótko mówiąc – jak się komuś spodobało „W otchłani”, powinien spodobać mu się „Blask”. A jak ktoś się przy „W otchłani” znudził (na przykład tym, że Amy po raz kolejny ma atak histerii), może spróbować przeczytać „Blask” ;-)

            Wcale nie miało być o tym, co powyżej, ale wciąż przeżywam „gzyfową hucpę”, która pasuje mi do SF jak pięść do nosa. Podejrzewam, że gdyby nawet akcja i bohaterowie mnie do siebie przekonali, „gzyfowa hucpa” skutecznie wybiłaby mnie z klimatu.

            W ogóle ostatnio jest jakaś moda na radosne przekłady – konia z rzędem temu, kto wytłumaczy mi potrzebę ponownego przekładania Tolkiena albo poprawiania klasycznej „Diuny”, w której nagle Fremeni zamienili się w Wolan, ku zgrozie i rozpaczy pokoleń czytelników. Ech, tyle Wam powiem.

Dobra, parę minut temu gadałam z E-szefową i zapytała mnie ona, czy umieszczę na blogu ponurą historię okładki do „Blasku”. Umieszczę, ale jeszcze nie teraz, bo czuję potrzebę dopracowania tej epopei...

A na razie, tadam!, udało mi się wreszcie wydębić ze Stanów okładki do dwóch książek :) Do dwóch romansów, które ukażą się w połowie października. Mam cichą nadzieję, że żeńska część publiki złakniona jest zwykłych, najzwyklejszych historii o miłości i problemach. Dobra, to będą – na razie dwie. Takie, wiecie, normalne książki, które się czyta do poduszki :)

Jedna nosi tytuł „Nie mogę powiedzieć ci prawdy” i jest o pewnej nie do końca dobranej parze, której szczęściu zagraża jedno – prawda. A o czym tak zawzięcie kłamali, o tym w książce. *

Druga, autorstwa Jennifer Echols, „Dziewczyna, która chciała zbyt wiele” to znowuż wyimek z życia pewnej niebieskowłosej, zbuntowanej nastolatki, która po ostatnim wybryku zostaje zmuszona do odbycia tygodniowego dyżuru w policyjnym wozie. Ma do wyboru – to albo areszt. Fajne toto :>

Poza tym, w związku z licznymi pytaniami – tak, drugi tom „Nevermore” ukaże się 17 października!

* Jak można na końcu książki umieścić zapowiedź drugiego tomu, w którym zdradza się, jak zakończył się pierwszy? Na litość boską!!!